• افزايش بهره وري در سازمان با توجه به تسهيل و تسريع ارتباطات و يكپارچگي بين فرآيندهاي اصلي در سازمان (خدمات فني، بهره برداري، تعميرات و تداركات).
• افزايش قابليت اطمينان تجهيزات و كاهش زمانهاي down time.
• كاهش زمان غير موثر در توليد .
• كاهش هزينه ناشي از تعويض قطعات.
• كاهش دوباره كاري ها .
• بهبود هزينه هاي مربوط به انرژي در ارتباط با تجهيزات.
• كاهش قيمت تمام شده محصول در راستاي سود آوري و تامين اهداف ذي نفعان.
• افزايش چرخه عمر دارائي هاي سازمان و كاهش هزينه هاي مرتبط.
• بستر سازي جهت افزايش دانش نگهداري و تعميرات پرسنل و بكارگيري تكنولوژي نوين مديريت اطلاعات در صنعت.